Kobieta – Emigrantka

…Kobieta – Emigrantka to ja i TY… Każda z nas wyjechała z Ojczystego kraju z innego powodu. Za chlebem, za miłością, albo w jej poszukiwaniu, z powodów politycznych, z ciekawości, z nudy, z potrzeby zmiany… Niepotrzebne skreślić. Jest jednak coś, co nas łączy w emigracji i to coś ma swoje gniazdo uwite w naszym emocjonalnym, wewnętrznym świecie. Wczoraj, gdy zaczynałam pisać te słowa na moje usta cisnęło się słowo „wyobcowanie”, ale teraz, przy porannej kawie bardziej adekwatnym wydaje mi się być pojęcie BRAK. To on sprawia, że niemożliwe jest kompletne wykorzenienie się z Ojczyzny.

Słowo ”Brak” w tym konkretnym przypadku zawiera dla mnie zarówno pustkę, jak i pełnię. Pustkę, ponieważ tęsknimy za czymś, co zostało w kraju: za rodziną, przyjaciółmi, codziennością, mentalnością, miejscami, językiem etc. Pełnię, ponieważ te tęsknoty i pragnienia potrafią wypełnić kawałek naszej duszy i czasami stają się odnośnikiem, naszym pniem bycia tego, kim jesteśmy. Dają nam bazę i podstawę kształtującą nas na emigracji. Możemy się zintegrować z nową kulturą, nowym społeczeństwem. Możemy dać się mu wchłonąć i pozwolić na to, aby nasza mentalność małymi krokami uległa zmianie (w sposób bardziej, lub mnie świadomy), ale na słowo Polska każda z nas zareaguje. Nie każda odpowiedź będzie pozytywna, ale też nie o każdym emocjonalnie ciepłym drgnięciu w naszym sercu chcemy opowiadać. Łatwiej jest wyrzucać z siebie negatywne emocje i uczucia, niż te pozytywne.

Powiem Tobie szczerze, że nie jestem wielką patriotką. Pytanie, czy w ogóle jestem…Owszem, poruszają mnie polskie akcenty odnalezione tu i ówdzie, jak na przykład pomnik Jana Pawła II w Sewilli, przepis na polskie pierogi i polską kiełbasę w książce J. Olivera, polskie krówki w austriackim sklepie i etc.  Jednak nie tęsknię za Polską jako taką. Ja i mój chłopak bywamy w niej czasami na weekend. Zwiedzam wówczas polskie miasta i odkrywam uroki bycia turystką we własnym kraju. To, za czym tęsknię to pewna specyficzna atmosfera, która Polsce towarzyszy. Tęsknię do

Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,

Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;

( dygresja: a podobno miałam w środku nocy obudzona Epilog pamiętać!!! taaa ściągnęłam z neta. Dobrze, że pierwszą linijkę pamiętałam i źródło kojarzyłam ufff Zachciało się dziewczynie poezją, jak z rękawa sypać 😉

Tęsknię do polskiego zapachu powietrza, gdy przemierzałam rowerem wiejskie ścieżki. Brakuje mi tej dzikości natury, swobody, gestykulacji i tego czegoś, co sprawiało, że łza w oku może zakręcić się od czasu do czasu. I niezależnie od tego, w którym kierunku udam się w przyszłości – to wspomnienie pozostanie, a ja będę do niego powracać. Myślę,  że Ty również masz takie coś, do czego tęsknisz mieszkając setki, a nawet tysiące kilometrów od Polski i niezależnie od tego, jak bardzo będzie Ciebie ona drażnić – zawsze znajdzie się w Tobie ciepłe wspomnienie, którego nie przyćmią blaski i ekscytacje Twojej drugiej Ojczyzny.

Brak to ulubione kino, knajpka, ławeczka, na której spędzałaś czas uciekając od tłumu i zgiełku, miejsca Twoje i tylko Twoje. Takie Twoje małe Ojczyzny. O nich, między innymi pisałam tutaj: moje miejsca.      Brak to rodzina i przyjaciele gdzieś tam, na drugim końcu linii, ponieważ chociaż wszystko wydaje się tuż obok, to czy rzeczywiście daje to Nam pełną satysfakcję? Rozmowa z rodziną, przytulenie dziecka, które zostało w Polsce, spotkanie z Przyjaciółmi… wstaw tutaj co dusza zapragnie. Mnie brakuje bliskości Przyjaciół. Niewielu ich mam i prawda jest taka, że jest to wybór zarówno przypadkowy (charakter introwertyczki), jak i z wyboru (wartość przedkładam nad ilość), jednak oni są i w przeszłości wiedzieli, kiedy dać mi kopniaka, kiedy mi nagadać, żebym  myśleć zaczęła albo wysłuchali i byli. Czasami gadali głupoty i bardzo irytowali, ale Byli i powodowali, ze łapałam oddech.  Byli na tyle blisko, aby pomóc mi ogarniać mój świat i samą siebie, a teraz z tego braku… muszę sama siebie ogarniać, ponieważ nawet instrukcji chłopakowi po holendersku dać nie mogę, ponieważ nie mam na to słów  🙂

Niedawno jedna z czytelniczek napisała do mnie, że moja mentalność jest tak bardzo polska, że dziwię się w Holandii temu i tamtemu, że jeszcze się zmienię i zacznę stawiać inne pytania. Jak bardzo polska jest moja mentalność? Nie wiem, nie mierzę jej. Czy mam z nią problem? Nie, nie mam jeżeli wiem, że wyciągam z niej to, co jest korzystne i co sprawia, że jestem tym, kim jestem a nie wtapiam się w tłum ginąc w nim gdzieś tam… Pytanie, czy w ogóle można nazwać mentalnością to, że dziwimy się czemuś nowemu, charakterystycznemu dla danego kraju. Zdziwienie oznacza odkrywanie. Po czterech latach mieszkania w Holandii wciąż dziwię się nią. Za jakiś czas mamy w planach przeprowadzkę do Francji i tam również będę się dziwić… I będzie to fascynujące. Mój chłopak, Holender dziwi się, gdy w Polsce zamawiam piwo i dostaję kufel wielkości takiej, że bicepsy przy okazji mogę sobie trenować. .. To jest odkrywanie, uroki zaskoczenia i można o nich pisać poważnie, jak w podręczniku instrukcji obsługi danego kraju, a można też podejść do tematu lekko i żartobliwie nikomu niczego nie ujmując, jak na przykład zrobiłam to w tym wpisie Kawa po holendersku.

Taaaa, gdy opuszcza się swój kraj – wszystko ulega zmianie. Uczysz się jak małe dziecko funkcjonować w nowym środowisku. Język (możesz go znać, ale to nie wystarczy – konieczne jest posługiwanie się nim przełamując strach), nowe obyczaje (wypada wiedzieć ile razy i kogo w policzki zmoknąć), kultura (nie przerazić się, gdy zabierają Tobie spod nosa ciastka do kawy, ponieważ jedno wystarczy), codzienne zakupy (bo jak do licha nazywa się ten kawałek mięsa o który Tobie chodzi – do tej pory nie wiem, jak szukać karkówki w Holandii), święta (co wypada, a co nie…), sprawy urzędowe (no bo jak można wszystko tak internetowo załatwiać, a na zmianę pieniędzy w banku trzeba się umówić), opieka zdrowotna (bożeszty – tyle to kosztuje?)…. Lista jest długa. Kiedy wyjeżdżasz w świat nie myślisz o większości tych spraw. Pal licho, gdy masz kogoś, kto trzymając Ciebie za rękę przeprowadzi przez gąszcz nowości, ale gdy nie masz nikogo u boku… Nie jest łatwo. Uczysz się na błędach, pytasz, szukasz i nie zawsze znajdujesz właściwe odpowiedzi. Ja popełniłam wiele błędów po drodze, ale przyszedł czas, gdy zaczęłam nadrabiać zaległości. Wiele nie wiem, ale wiem również, że wiele wiem i chcę ro rozwijać… I między innymi dlatego powstaje ten blog. Abyś i Ty Kobieto – Emigrantko odnalazła w nim cząstkę siebie, wsparcie i zrozumienie. Jeżeli jesteś zdecydowanie dalej na ścieżce emigracyjnej – mogę się od Ciebie uczyć…Jeżeli jesteś jeszcze gdzieś tam, daleko za mną – pytaj…

A gdzie Ty jesteś Kobieto – Emigrantko? Jak masz na imię, gdzie mieszkasz, jak poradzisz sobie z trudami bycia na obczyźnie? Opowiesz mi swoją historię?

Moja Droga Czytelniczko – jeżeli uważasz, że ten post i mój blog może wnieść coś ważnego i dobrego w Twoje życie nie obawiaj się go subskrybować, podesłać znajomym, podzielić się z nim na Fb. Będę za to wdzięczna i doda mi to skrzydeł bardziej niż RedBull 🙂  Pozdrawiam z deszczowej Holandii!

 

Zapisz

Zapisz

Zapisz